'De dag waarvan je wist dat die zou komen…' Rotterdam Marathon 2018

Afgelopen zondag was het zover: de Rotterdam Marathon. De dag waar Peter en ik al maanden voor hebben getraind en waar we uiteindelijk toch niet goed genoeg voor waren voorbereid. Ik neem jullie mee naar de laatste weken van voorbereiding en natuurlijk naar de dag zelf.

Onze laatste groepstraining was op zaterdag 17 maart. Vier dagen daarvoor hebben we de sleutel van ons nieuwe huis mogen ontvangen. En gekken als we zijn, zijn we bijna dagelijks te vinden in het nieuwe huis. Dus echt trainen zit er die week niet in. Maar vol goede moed melden we ons voor die laatste training. Echter is de gevoelstemperatuur -14 graden en staat er een behoorlijke wind. Dit maakt het lopen door voornamelijk open gebied erg pittig. Wat 35 kilometer had moeten worden, hebben wij er ‘slechts’ 30 van gehaald. Peter zat he-le-maal stuk en mijn lijf wilde gewoon niet verder. Dat beloofd nog wat voor de marathon die drie weken later op het programma staat.

De twee weken die volgden hebben we voornamelijk in het nieuwe huis gestoken. Verven, klussen, verhuisdozen sjouwen…alles wat bij een verhuizing hoort. Wat betekent dat je bij thuiskomst in het oude huis, vaak te moe bent om nog even de schoenen onder te binden voor een trainingsloopje. Met deze voorbereiding wisten we al dat we onze beoogde eindtijd in Rotterdam nooit zouden kunnen halen.

Een week voor de marathon zijn we officieel verhuisd en konden we weer wat op adem komen, al zat de marathon ons wel in de nek te hijgen. Zouden we dit überhaupt gaan halen?

Zaterdag 7 april: the day before
Rond half twee kwamen we aan in Rotterdam. Nadat we onze spullen op onze kamer hadden gedropt zijn we de binnenstad in gegaan. In acht houdend dat we niet te veel stappen zouden gaan maken, want rust is een goede voorbereiding. Tijd om ons startbewijs op te halen.

Nu wordt het menens. Het tasje met de benodigde spullen in de pocket en de zenuwen groeien met het uur. ’s Avonds de zoveelste bord pasta deze week naar binnen werken, wel met heel veel moeite, en op tijd naar bed. Waar het slapen niet heel erg aanwezig was, vanwege de spanning. Dat wordt nog wat morgen.

Zondag 8 april: Marathon Day
Om half acht zitten we aan het ontbijt, welke we zelf hebben meegebracht: pannenkoeken. Aan tafel zitten twee Ieren die ook de marathon gaan lopen, al is hun doel iets ambitieuzer dan die van ons. Ze willen onder de drie-en-een-half uur lopen (!!!). Beide hebben eerder meegedaan aan een marathon (die van Dublin) en geven ons de laatste tips, waarbij het vooral aankomt op genieten. Tsja, ben benieuwd of ons dat gaat lukken…

Om negen uur staan we in sporttenue voor het Centraal Station, te wachten op onze support. Een oud-collega die helaas zelf moest afhaken vanwege een beenblessure komt samen met haar moeder om ons aan te moedigen. Hoe tof is dat! We maken de laatste foto’s (inclusief persoonlijk spandoek 🙂 ) en dan vertrekken Peter en ik naar het Schouwburgplein om onze kleding en andere persoonlijke items af te geven.

Tegen kwart voor tien lopen we richting de Erasmusbrug om plaats te nemen in ons startvak. Ondertussen zingt Lee Towers de hardlopers toe met ‘You’ll never walk alone‘ (hoe toepasselijk) en doet burgemeester Aboutaleb de laatste speech. Om klokslag tien uur vertrekken de wedstrijdlopers (die ruim twee uur later alweer de finishlijn passeren, say what!!).

Om twintig over tien is het onze beurt. De muziek in de oren, het sporthorloge op scherp…lopen maar! Het is zonnig en het wordt steeds wat warmer.

De eerste tien kilometer gaan soepel. We lopen lekker, genieten van de omgeving en het publiek en de hardlopende mensenmassa. Vanaf kilometer 12 krijg ik het moeilijk. Mijn hoofd wil niet meewerken, ik krijg honger, maar eten wil ook niet echt, want dan heb ik het gevoel dat mijn maag niet meewerkt… Het is een innerlijke strijd die ik aan het voeren ben. Peter steunt mij volop en de steun van onze eigen supporters zorgen ervoor dat ik er uiteindelijk doorheen kom. Maar ik kan niet wachten tot we het halve marathon punt hebben behaald.

Het wordt warmer en warmer. Als we over de helft zijn krijgt Peter het steeds moeilijker. Zijn benen en rug willen niet meewerken en beginnen meer en meer pijn te doen. Hoe verder we komen, hoe vaker we stukjes moeten wandelen. Onze niet zo goede voorbereiding en de warmte begint ons parten te spelen. Toch weten we niet van opgeven.

We hakken het laatste stuk van deze marathon op in kleine stukjes. We lopen tot een bepaald herkenningspunt (bijvoorbeeld een verkeersbord in de verte), we gaan dan een stukje wandelen, regelmatig eten en drinken we iets en bij een volgend herkenningspunt gaan we weer een stukje hardlopen. Onderweg horen we vaker onze naam, krijgen we meer aanmoediging van vreemden uit het publiek. Wauw, wat is dat bijzonder! Zo komen we steeds een stukje dichter bij de Coolsingel.

De laatste kilometers willen we doorlopen, no matter what. Geen gewandel meer tussendoor, gewoon gaan! En dan loop je de Coolsingel op, zie je die gigantische massa mensen achter de hekken staan en voel je de glimlach van oor tot oor op je gezicht. Wat is dit tof! De finish is in zicht en ik merk dat de emoties steeds sterker worden en bij het behalen van de finish kan ik nog maar één ding: huilen. Alle spanning in de voorbereiding en alles wat in de afgelopen 42,195 kilometer mentaal is gebeurt, komt eruit.

Onze eindtijd is uiteindelijk 5 uur, 7 minuten en 58 seconden geworden. Veel langzamer dan van te voren gehoopt, maar dat boeit ons niet. Ondanks onze slechte voorbereiding en ondanks het warme weer, hebben we het wel gewoon gehaald. En dat is heel bijzonder!

Maandag 9 april: the day after
We worden wakker in onze kamer in Rotterdam. We gaan op tijd ontbijten en zitten rond half tien in de auto terug naar huis. We zijn nog moe, ons lijf voelt aan alsof we zijn overreden door een bulldozer, maar we zijn supertrots op onszelf en elkaar. De rest van de dag doen we zo weinig mogelijk, alleen het strikt noodzakelijke.

En dan is de grote vraag: gaan we ooit nog eens een marathon doen? Alleen als onze voorbereiding stukken beter is, misschien. Maar voor nu zeg ik ‘nee’. Het was een hele toffe ervaring, die zeker mede mogelijk is gemaakt door het opzwepende publiek die langs de route stond. Maar zó zwaar en de voorbereiding er naar toe vraagt heel veel van jouw tijd en aandacht. Ik weet niet of ik dat nog eens wil meemaken.

Maar… Peter en ik blijven wel hardlopen. In juni staat onze volgende hardloopevenement te wachten: de halve marathon van Sneek. En ik moet zeggen dat ik daar wel weer zin in heb. Maar voor nu, eerst rust en het lichaam goed laten herstellen.

♥